Ik deel, dus ik besta. Een gedachte is pas iets waard als je Facebook vrienden ermee instemmen, Sherry Turte.
Facebook, daar begin ik niet aan, ja dat dacht ik. Maar na aandringen van vrienden zit ook ik op Facebook. Vooral toen het ook toegankelijk werd voor mobieltjes. En nu? Ja, ik snuffel mij rot op Facebook. Even kijken naar ene fotootje van die en o kijk haar dochter loopt alweer. Ik ben van iedereen op de hoogte maar ondertussen is het alweer een jaar geleden dat ik ze voor het laatst heb gezien. Eigenlijk vind ik het helemaal niets, dat gesnuffel bij iedereen, maar toch wint mijn nieuwsgierigheid het keer op keer. En ook zelf plaats ik af en toe een leuke gebeurtenis, maar ik denk goed na over eventuele gevolgen. Dit heeft vooral te maken met het volgende:
Tijdens mijn studie vroeg ik mij af waarom vooral jonge ouders zoveel intieme informatie over hun kinderen op sociale media plaatsen en de gevolgen daarvan. Eigenlijk wilde ik dat tijdens Ding 5 met jullie delen, maar toen kon ik mijn essay niet terug vinden. Hieronder een klein stukje uit mijn essay genaamd Moeders voeden zich met privacy van hun kroost.
De huidige generatie ouders zijn maar een muisklik verwijderd om alles wat ze kwijt willen over hun kind te delen met de rest van de wereld. Facebook, Twitter, Hyves en diverse baby blogs vormen het ultieme podium voor ouders om de wereld te laten zien hoe mooi, lief, ondeugend, en slim hun lieveling wel niet is. Moeders doen het vooral om zelf gewaardeerd te worden. Intiem kapitaal is met de komst van social media waardevoller geworden. Je kunt jezelf zowel in sociale waarde laten dalen als stijgen door intieme informatie te delen.
Kinderen vragen niet aan moeders of zij hun privacy met al hun online vrienden willen delen. En natuurlijk is er niets mis mee om het geweldig bericht dat je zwanger bent op Facebook/Twitter te plaatsen. Dat is wat jij zelf mee maakt en dus jouw eigen recht. Maar op Twitter kun je zelfs twitterende baby’s en ongeborene tegen komen. Ze schrijven dan dat ze mamma voor het eerst een trapje in haar buik hebben gegeven, hoe ze ter wereld zijn gekomen, hoe hun eerste fruithapje was en wanneer ze hun eerste stapjes hebben gezet. En dat allemaal vanuit babyperspectief. Het lijkt allemaal heel onschuldig. Maar wanneer moeders berichten posten als: ‘hé verdorie, we zitten in de auto naar de EHBO, Elsje heeft haar pols gebroken’, of ‘vrijdag moeten we weer naar het ziekenhuis voor Jantje zijn hartproblemen’, wordt het een ander verhaal. Waarschijnlijk doen die moeders dit omdat ze steun zoeken in deze vervelende tijden. En dus hun eigen gevoel van erkenning willen bevredigen. Maar zij denken er niet aan dat de berichten misschien over 20 jaar nog op internet rond spoken en dat Jantje daarom niet wordt aangenomen bij het bedrijf waar hij net heeft gesolliciteerd. Omdat ze bang zijn voor ziekteverzuim wegens zijn in het verleden hartproblemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten